Her gün gazete okurken, haberleri izlerken yaşanan vahşetlerden haberdar oluyoruz. Bebekler, küçücük çocuklar, masum insanlar işkence görüyor, tecavüze uğruyor, acı çekerek ölüyor ya da acı içinde yaşamlarını sürdürmeye devam ediyor. Peki neden inandığımız “tanrı” ya da “allah” artık neye dua ediyorsak buna müsade ediyor? Esirgeyen ve bağışlayan diye andığımız, masumları koruduğuna inandığımız yüce varlık bunlar olurken ne yapıyor? İnsanların içine neden merhamet duygusunu koyup muhafaza etmiyor, acımasızlığı düşüncede belirdiği anda bitirmiyor? Kutsal kitaplar bize cennet ve cehennemden bahsediyor ama dünyadan öte cehennem var mı? 

Bu soruları senelerdir yanıtlamaya çalışıyordum, yapamadım. Hiç bir şeye inanmamak, çaresiz anlarımda yardım isteyebileceğin manevi bir dayanağının olmaması zor geliyordu gözüme. Ama artık kabullenmek zorundayım. İnanamıyorum, inanmak isterdim ama inanamıyorum.